Που ξεχάστηκες;

Κυνηγάς και για απόψε κρύα χάδια

Και τη δίψα σου να πνίξεις… στα φιλιά

Κι ας διψούσες για ένα χάδι στα μαλλιά

Για να πάψει η ψυχή σου να ‘ναι άδεια

Καίγεσαι στον πυρετό της μοναξιάς σου

Και τη λύτρωση γυρεύεις στη βουή

Μα ξεχνάς πως όταν ήσουνα παιδί

Για παρέα είχες τα ιδανικά σου

Και τ’ απόψε έγινε ο στόχος της ζωης σου

Μη ξεμείνεις και τυχόν μη θυμηθείς

Πως χρωστάς ένα μεθύσι στην ψυχή σου

Ένα ανθάκι κι ένα ΝΑΙ ν’ αποκριθείς

Η ζωή λες είναι εδώ και είναι τώρα

Και γυρεύεις μανιασμένα να την πιεις

Όμως φρόντισε ξανά να θυμηθείς

πως η κορδέλα λίγα λέει για τα δώρα…

Ναυαγοί

Μα δε μπορούν κοινοί θνητοί ν’ αγγίξουν την ψυχή τους
Όρθιοι καθώς στέκονται, εν μέσω των βυθών
Κι είναι ένας άνεμος θαρρείς, μια μουσική καθάρια
Αλαργινή… κι ένας λυγμός θλιμμένων εραστών.

Γυρεύουν κάποιον γητευτή, των άστρων ταξιδιώτη
Μια πυξίδα των καιρών να μάθουν να γυρνούν
δέσμιοι των προσδοκιών στη νιοτη τους την πρώτη
τις χίμαιρες που άφησαν αιώνια θα ζητούν

Ζουν μεσ’ στο χθες και πνίγονται, μα αν έρθει μια κραυγή τους
Τη στέλνουν μ ένα τίναγμα στον κόσμο… στη βουή…….
Τ’ αλλοτινά τους όνειρα ζητούν το στοχαστή τους
Κι εκείνοι ανάξιοι κοιτούν.. ζητούν ανταμοιβή

Ονείρων, πεποιθήσεων διαγεγραμμένο μέλλον
Ένας κλοιός συμπτώσεων… νομοτελειακών
Ξεσκίζοντας τις σάρκες τους, όρθιοι παραμένουν
Κι οι άναρθροι φθόγγοι γίνονται τραγούδια ποιητών…