'Ατιτλο

Προσπερνώ και κοιτώ
της ψυχής το κενό
Το μεγάλο
Δαχτυλάκια μωρού
στο κλαβιέ της ζωης
πως να βάλω;

Θέλω άστρα χρυσά
Θέλω μάτια κλειστά
Ένα αθώο φιλί
Μια αιώνια στιγμή

Παίρνω λίγο απ’ το φως
των ερώτων που μέσα μου ζούνε
Με μια ανταύγεια φυγής
μες στο ροζ της αυγής να κρυφτούνε

Δωσ’ μου μια σου πνοή
Την ημέρα να σώσω
Δωσ’ μου ένα σου δάκρυ
Μια ψυχή να λυτρώσω

Μία νότα να κλέψω κρυφά
απ’ της ματιάς σου το πιάνο
Στο απέραντο μπλε τ’ ουρανού
μια βουτιά για να κάνω

Φτάνει μια σου ματιά
Την ελπίδα να ψάξω
Φτάνει μία σου λέξη
Τη ζωή μου ν’ αλλάξω

Ζωή στα προσεχώς

Έλεγες ναι μα όχι φώναζε η ψυχή σου
Τρελές πυξίδες δείχναν όλες τη σιωπή
Που κάπου χάθηκε τη νύχτα σαν παιδί
Που αναζητούσε μόνο αλήθεια απ’ τη φωνή σου

Άνετα κάθισες ζωή να ζωγραφίσεις
Θύμησες κι όνειρα πιασμένα σε χορό
Δεν ξεχωρίζει πια αλάτι απ’ το νερό
Θαρρείς μπορείς της γης τη ρότα να ορίσεις

Μα δε βολεύεσαι κινείσαι συνεχώς
Κάτι στο έργο που κοιτάς σ’ αναστατώνει
Πάλι τα θέλω σου θα κρύψεις στο σεντόνι
Και περιμένεις τη ζωή στα προσεχώς…

Κοιτάζεις γύρω και μιλάς με το φεγγάρι
Πάλι σκαρώνει ο νους παράξενα παιχνίδια
Η σκέψη δίοδος προς τ’ αστρικά ταξίδια
Μα στη στροφή κόκκινο δείχνει το φανάρι…

Τη μέρα εκείνη

Μύριζες άνοιξη στα μέσα του Γενάρη
Κι είχα λουλούδια φυτεμένα στην ψυχή
Το σύννεφο έπειθα μαζί του να με πάρει
Όταν την πόρτα της ζωης είδα ανοιχτή

Με μόνη ελπίδα το φιλί να ‘ναι γλυκό
Όταν της φλόγας μας περάσει η δίνη
Να 'ναι ένας φάρος αφημένος στο γιαλό
Για ότι σταθεί… ότι περάσει... κι ότι μείνει...

Κεντούσες όνειρα όταν κλάδευα ελπίδες
Μοίραζες μύρο όταν ζητιάνευα νερό
Ζούσα τις στάλες της βροχής όταν με είδες
Κι εσύ μου έδειξες γαλάζιο ουρανό

Με μόνη ελπίδα το φιλί να ναι γλυκό
Όταν της φλόγας μας περάσει η δίνη
Να 'ναι ένας φάρος αφημένος στο γιαλό
Για ότι σταθεί… ότι περάσει... κι ότι μείνει...