Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Δυο φωνές

Είναι κι οι δυο τους μακρινές μα οικείες κι αγαπημένες
Διαμάχη αέναη θαρρείς… δε ζουν ξεχωριστά
Η μια έναν μπάλο τραγουδά θέλει ψυχές δεμένες
Κι η άλλη ανήλεα σκληρά τ’ άστρα πετροβολά

Μάνα τους είναι η σιωπή, η μια μαζί της κείται
Κι άλλη φεύγει μακριά φωνάζοντας βραχνά
Κι οι δυο τους όνειρα κρατούν, η μια τα ενθυμείται
Κι η άλλη με θράσος, με οργή, μ’ αίμα σφυροκοπά

Κι οι δυο τους έχουν σπιτικό κάποια κρυφή αγάπη
Αναθρεμμένο όνειρο που η ζωή κεντά
Η μια με χάδια και στοργή κρατά την αυταπάτη
Κι άλλη κόλπα ζόρικα κάνει και τη γελά

Η μια αγνά, καρτερικά τείνει λαβή στην άλλη
Η άλλη δίχως δισταγμό μάχαιρα την κερνά
Ω! ακριβή διαπίστωση, χάθηκε μεσ’ τη ζάλη
Ξέχασε πως χωρίς τη μια, κι η άλλη ξεψυχά…