Χωρισμός

Έτσι ήταν δίκαιο - αποφάσισα, να κοπεί η απουσία.
Στη μέση.
Μισός εσύ,
μισή εγώ.

Έτοιμος;

-Θα στέκεσαι πολλή ώρα εκέι;
- Δεν ξέρω. Ίσως. Πρέπει να δω.
-Μα χρειάζεται να βγεις για να δεις
- Πονάει το φως. Φοβάμαι. Ισως να ΄ναι που δεν αποχαιρέτησα τη γωνιά μου.
-Έζησες πολλα χρόνια εκεί μέσα;
- Πόσα είναι τα πολλά; Με τί μετριέται ο χρόνος; Ποιός επιτρέπει στους χρόνους να αλλάξουν;
- Η νομοτέλεια αυτοπροσώπως! Προχώρα!
- Δεν μπορώ. Πρέπει πρώτα να δω. Έχω ανάγκη να βρω ποιάς ενοχής ο αόριστος συντέλεσε τούτο τον μέλλοντα.
Άλλιως δε θα πάψει να με πονάει το φως. Καταλαβαίνεις;;

Γιορτάζω

Το πρώτο μας φιλί…Τ’ αληθινό γιορτάζω
Το τελευταίο όνειρο που έμεινε μισό
Την πιο μοιραία δύναμη. Τον έρωτα γιορτάζω
Που μ’ έκανε στα σύννεφα να νιώθω οτι ζω

Γιορτάζω σχέδια που έκανα με ‘σένα
Γιορτάζω λέξεις που ποτέ δε θα σου πω
Γιορτάζω νύχτες – φυλαχτά καλά κρυμμένα
Γιορτάζω όσα να ξεχάσω δεν μπορώ

Γιορτάζω μη αλλιώς μπορώντας να δαμάσω
Θέλω μου που ‘χασα απ΄του πάθους την ορμή
Ματιές φωτιές΄ ανάσες δίκοπες γιορτάζω
Με τα τραγούδια μου γιορτάζω τη σιωπή

Υψώνοντας το είναι μου σημαία στη φυγή σου
Για τα ταξίδια στην αλήθεια που ζητάς
Γιορτάζω όλες τις στιγμές που έζησα μαζί σου
Γιατί η αλήθεια είναι ό,τι αγαπάς

Μ' έρωτα δίκασα...

Σ’ έναν καθρέφτη μπρος με δυο όνειρα στα χέρια
πενθώ τους ήχους μιας αδάμαστης κραυγής
Με δυο ρυτίδες μου γυρνώ στα καλοκαίρια
Σ’ ένα υπέροχο τανγκό από μια μπάντα εποχής

Έχω λατρέψει κι αγαπώ μία ψυχή
όπως η νότα που γυρεύει τις χορδές για ν’ αναπνέει
Μ’ έρωτα δίκασα εκείνο το φιλί
Για να γυρνάει κάθε νύχτα, σ’ αγαπάω να μου λέει

Μ’ έρωτα δίκασα εκείνο το φιλί
Κι όνειρα μύρια στο κορμί μου να σταλάζουν σαν χειμώνες
Ζεστό στα χέρια μου το αίμα απ’ την πληγή
Κι άστεγες θύμησες γυρεύουν του κορμιού σου τις κρυψώνες

Έχω πεθάνει κι αγαπώ να γεννηθώ
σ’ ένα φουέρτε... τη ζωή μου να μεθώ και να γελάω
Έχω γνωρίσει, έχω βιώσει, έχω ξεχάσει και μπορώ
Σε δυο τακούνια τη ζωή να σεργιανάω

Κρύψου!

Τρέμουν στις μνήμες οι στιγμές
Θολές της νύχτας οι ευχές
Τι ‘ναι μωρό μου οι προσμονές;
Ζωή που στάζει

Τρέχει νομίζεις ο καιρός
Δεν έχει πίσω λες σκυφτός
Κι εσύ του χρόνου οπαδός
Κι ας σε τρομάζει…

Ζεις με τ’ αρώματα του νου
Τέρας εσύ του θησαυρού
φυλάς ανάγκες του κορμιού
Θαρρείς αγιάζεις

Νύχια γαμψά και κοφτερά
προτάσσεις σ’ όποιον σε κοιτά
αν η ματιά του είναι γλυκιά
Γιατί σπαράζεις

Τρέμεις μην τύχει και φανεί
πως χρόνια τώρα η προσμονή
για ένα χάδι στην ψυχή
Σε κομματιάζει

Μόνος γιατρεύεις τον καιρό
Σημάδι η αγάπη στο μυαλό
Κόκκινο ρόδο μα μισό
Δε σου ταιριάζει

Κι αναριγάς στη σκέψη αν
τραφούν οι ανάγκες που πεινάν
Φύγουν οι μνήμες που πονάν
Με τι θα μοιάζει;

Έχει μια ασφάλεια η φυγή
Κρυψώνα βρίσκει η ενοχή
Κομμάτια αν κάνεις την ψυχή
Δε θα φωνάζει…

Τάσεις φυγής… έλξεις ζωής

Σε βολική απόσταση να ζούμε τη φυγή μας
Βαφτίζοντας την συντροφιά
Μόνοι μαζί… να είμαστε… να ζούμε τη στιγμή μας
Για να τρομάζει η μοναξιά

Κάθε σου βήμα έντεχνα το τέλος ζωγραφίζει
Τάσεις φυγής…
Μα η θεα μιας μπλε θάλασσας, το είναι σου γεμίζει
Έλξεις ζωής!

Στ’ όνειρο φώλιασε κρυφά η παιδική ζωή σου
Μα πού να πας;
Τα μάτια σου ορίζουνε τι θέλει η ψυχή σου
Και δε γερνάς...

Μα η νύχτα φεύγει… κι ο ήλιος έρχεται νωρίς
Αχ! τι ντροπή…
Κι αν τέτοιες ώρες, δεν έχεις τίποτα να πεις
Καταστροφή…!!!

Δυο φωνές

Είναι κι οι δυο τους μακρινές μα οικείες κι αγαπημένες
Διαμάχη αέναη θαρρείς… δε ζουν ξεχωριστά
Η μια έναν μπάλο τραγουδά θέλει ψυχές δεμένες
Κι η άλλη ανήλεα σκληρά τ’ άστρα πετροβολά

Μάνα τους είναι η σιωπή, η μια μαζί της κείται
Κι άλλη φεύγει μακριά φωνάζοντας βραχνά
Κι οι δυο τους όνειρα κρατούν, η μια τα ενθυμείται
Κι η άλλη με θράσος, με οργή, μ’ αίμα σφυροκοπά

Κι οι δυο τους έχουν σπιτικό κάποια κρυφή αγάπη
Αναθρεμμένο όνειρο που η ζωή κεντά
Η μια με χάδια και στοργή κρατά την αυταπάτη
Κι άλλη κόλπα ζόρικα κάνει και τη γελά

Η μια αγνά, καρτερικά τείνει λαβή στην άλλη
Η άλλη δίχως δισταγμό μάχαιρα την κερνά
Ω! ακριβή διαπίστωση, χάθηκε μεσ’ τη ζάλη
Ξέχασε πως χωρίς τη μια, κι η άλλη ξεψυχά…

Οι τέμπερες της ζωής

Οι μέρες μου λευκός καμβάς κι εγώ ζωγράφος
Με την παλέτα μου στεγνή και καθαρή
Συλλέγω χρώματα από κάθε λογής πάθος
Λέξεις κι αρώματα από κάθε μου στιγμή

Κόκκινο άλικο απ’ του έρωτα τη γεύση
Άσπρο και φως από το γέλιο των παιδιών
Μπλε καθαρό απ’ των ονείρων μου τη σκέψη
καφέ και πείσμα από τις μνήμες των καημών

Μωβ λουλακί απ’ της γιαγιάς τα παραμύθια
Ροζ και αγάπη απ’ της μάνας τη λαλιά
Πράσινο σκούρο απ’ ενός γέρου την αλήθεια
Πορτοκαλί από μια έρμη ακρογιαλιά

Παίρνω τις νότες απ’ των άστρων την πορεία
Παίρνω το τέμπο απ’ της βραδιάς τη μουσική
Δύναμη παίρνω απ’ του φιλιού την αναρχία
Και ξεκινώ να ζωγραφίσω τη ζωή…

Nα κρατάς το ρυθμό

Θα ‘ρθουν μικρό μου στη ζωή σου στιγμές
Που τα μάτια σου δε θα διακρίνουν τα χρώματα
Μη φοβηθείς
Θα ‘ρθουν καλό μου στη ζωή σου βραδιές
Που θα σε μεθάνε βαριά αρώματα
Θα ‘ναι της στιγμής

Δώσε στην καρδιά σου την ανάσα σου
Για να ανασαίνεις τη ζωή
Για να αισθανθείς τη μέρα που άνθισε
Δώσε στην ψυχή σου την αφή

Θα ακούς μουσικές από πέντε σημεία
να κρατάς το ρυθμό
Βήματα σκόρπια προς κάθε πορεία
Συρε εσύ το χορό

Σκέπασε μ’ αγάπη αυτά που έζησες
Κράτα φυλαχτό σου τη στιγμή
Κι αν μια νύχτα νιώσεις πως παρέδωσες
Ξεκουράσου, τ’ αύριο δεν αργεί…

Θνητή λογική

Κάποια βραδιά στης λογικής μου τη φαρέτρα
Μονάχα αίμα βρήκα. Κόκκινο. Ζεστό.
Αίμα που στένευε της ζήσης μου τα μέτρα
Υγρό που έπρεπε να πιω για να σωθώ…

Κοίταξα γύρω μου με φόβο κι αγωνία
Κι είδα μια μάνα να πενθεί ένα παιδί
Μια μαυροφόρα να στολίζει ένα κλουβί
Κι ένα πρεζόνι καθιστό σε μια γωνία

Σκέφτηκα… "πέθανα… είναι η κόλαση αυτή"
Κι άκουσα γύρω μου φωνές και φασαρία
Φώναζαν "Ζήτω μας! Συνήλθε το παιδί!"
Και μου ψιθύριζαν "αυτή ‘ναι η κοινωνία"

Μου παν προχώρα ή με πόδια ή χωρίς
Φύγε απ’ τα σύννεφα αυτή ‘ναι η αλήθεια
Μα θα κρατάω ζωντανά τα παραμύθια
Γιατί να φύγω θα ‘ναι πάντοτε νωρίς…

Να ΄ρχεσαι στον ύπνο μου

Θέλω στα όνειρά μου να ‘ρθεις να με βρεις
Με μάτια ξάστερα ξανά να με κοιτάξεις
Πως είσαι εδώ και πως θα μείνεις να μου πεις
Πως μ’ άλλο πόνο την καρδιά μου δε θα βάψεις

Μεσ’ στο σκοτάδι ν’ ανασαίνω στα μαλλιά σου
Να γίνω ένα με το χτύπο της καρδιάς
Να παραδώσω την ψυχή μου στα φιλιά σου
Να εκραγώ στη ζεστασιά της αγκαλιάς

Θέλω το βράδυ απόψε να ‘ρθεις να με βρεις
Με τ’ άγια χέρια σου το νου μου να λυτρώσεις
Κι ένα χαμόγελο στη νύχτα να καρφώσεις
Να το φορέσω σαν ξυπνήσω την αυγή

Άσε δυο νότες στη σιωπή μου πριν να φύγεις
Για να μπορώ να τραγουδάω τη ζωή
Δε θέλω πια να σιδερώνω αναμνήσεις
Κι αν έρθει η ώρα, έλα να φύγουμε μαζί…

'Ηρθαν μαζί

Ήρθε ένας άγγελος στην πόρτα μου εχθές
με το ‘να χέρι απλωμένο
στ’ άλλο αγκάθια…
το βλέμμα του δε με κοιτά
στοργή κι αγάπη αναζητά
γιατί άθελά του
δυο σπαραγμούς μου κάρφωσε στα μάτια...


Ήρθε ένας άγγελος στην πόρτα μου εχθές
με το ‘να χέρι του ζεστό
στο άλλο χιόνι…
με βλέμμα καθαρό κοιτά
συγνώμη και πνοή ζητά
παραληρεί…
«το καθήκον μου ματώνει…»


(Στους δύο ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή μου την ίδια μέρα
Ο ένας ερχόταν προς τα ‘μένα, κι ο άλλος έφευγε…
Η ζωή ξέρει να κρατά τις ισορροπίες!)

'Ατιτλο

Προσπερνώ και κοιτώ
της ψυχής το κενό
Το μεγάλο
Δαχτυλάκια μωρού
στο κλαβιέ της ζωης
πως να βάλω;

Θέλω άστρα χρυσά
Θέλω μάτια κλειστά
Ένα αθώο φιλί
Μια αιώνια στιγμή

Παίρνω λίγο απ’ το φως
των ερώτων που μέσα μου ζούνε
Με μια ανταύγεια φυγής
μες στο ροζ της αυγής να κρυφτούνε

Δωσ’ μου μια σου πνοή
Την ημέρα να σώσω
Δωσ’ μου ένα σου δάκρυ
Μια ψυχή να λυτρώσω

Μία νότα να κλέψω κρυφά
απ’ της ματιάς σου το πιάνο
Στο απέραντο μπλε τ’ ουρανού
μια βουτιά για να κάνω

Φτάνει μια σου ματιά
Την ελπίδα να ψάξω
Φτάνει μία σου λέξη
Τη ζωή μου ν’ αλλάξω

Ζωή στα προσεχώς

Έλεγες ναι μα όχι φώναζε η ψυχή σου
Τρελές πυξίδες δείχναν όλες τη σιωπή
Που κάπου χάθηκε τη νύχτα σαν παιδί
Που αναζητούσε μόνο αλήθεια απ’ τη φωνή σου

Άνετα κάθισες ζωή να ζωγραφίσεις
Θύμησες κι όνειρα πιασμένα σε χορό
Δεν ξεχωρίζει πια αλάτι απ’ το νερό
Θαρρείς μπορείς της γης τη ρότα να ορίσεις

Μα δε βολεύεσαι κινείσαι συνεχώς
Κάτι στο έργο που κοιτάς σ’ αναστατώνει
Πάλι τα θέλω σου θα κρύψεις στο σεντόνι
Και περιμένεις τη ζωή στα προσεχώς…

Κοιτάζεις γύρω και μιλάς με το φεγγάρι
Πάλι σκαρώνει ο νους παράξενα παιχνίδια
Η σκέψη δίοδος προς τ’ αστρικά ταξίδια
Μα στη στροφή κόκκινο δείχνει το φανάρι…

Τη μέρα εκείνη

Μύριζες άνοιξη στα μέσα του Γενάρη
Κι είχα λουλούδια φυτεμένα στην ψυχή
Το σύννεφο έπειθα μαζί του να με πάρει
Όταν την πόρτα της ζωης είδα ανοιχτή

Με μόνη ελπίδα το φιλί να ‘ναι γλυκό
Όταν της φλόγας μας περάσει η δίνη
Να 'ναι ένας φάρος αφημένος στο γιαλό
Για ότι σταθεί… ότι περάσει... κι ότι μείνει...

Κεντούσες όνειρα όταν κλάδευα ελπίδες
Μοίραζες μύρο όταν ζητιάνευα νερό
Ζούσα τις στάλες της βροχής όταν με είδες
Κι εσύ μου έδειξες γαλάζιο ουρανό

Με μόνη ελπίδα το φιλί να ναι γλυκό
Όταν της φλόγας μας περάσει η δίνη
Να 'ναι ένας φάρος αφημένος στο γιαλό
Για ότι σταθεί… ότι περάσει... κι ότι μείνει...

Που ξεχάστηκες;

Κυνηγάς και για απόψε κρύα χάδια

Και τη δίψα σου να πνίξεις… στα φιλιά

Κι ας διψούσες για ένα χάδι στα μαλλιά

Για να πάψει η ψυχή σου να ‘ναι άδεια

Καίγεσαι στον πυρετό της μοναξιάς σου

Και τη λύτρωση γυρεύεις στη βουή

Μα ξεχνάς πως όταν ήσουνα παιδί

Για παρέα είχες τα ιδανικά σου

Και τ’ απόψε έγινε ο στόχος της ζωης σου

Μη ξεμείνεις και τυχόν μη θυμηθείς

Πως χρωστάς ένα μεθύσι στην ψυχή σου

Ένα ανθάκι κι ένα ΝΑΙ ν’ αποκριθείς

Η ζωή λες είναι εδώ και είναι τώρα

Και γυρεύεις μανιασμένα να την πιεις

Όμως φρόντισε ξανά να θυμηθείς

πως η κορδέλα λίγα λέει για τα δώρα…

Ναυαγοί

Μα δε μπορούν κοινοί θνητοί ν’ αγγίξουν την ψυχή τους
Όρθιοι καθώς στέκονται, εν μέσω των βυθών
Κι είναι ένας άνεμος θαρρείς, μια μουσική καθάρια
Αλαργινή… κι ένας λυγμός θλιμμένων εραστών.

Γυρεύουν κάποιον γητευτή, των άστρων ταξιδιώτη
Μια πυξίδα των καιρών να μάθουν να γυρνούν
δέσμιοι των προσδοκιών στη νιοτη τους την πρώτη
τις χίμαιρες που άφησαν αιώνια θα ζητούν

Ζουν μεσ’ στο χθες και πνίγονται, μα αν έρθει μια κραυγή τους
Τη στέλνουν μ ένα τίναγμα στον κόσμο… στη βουή…….
Τ’ αλλοτινά τους όνειρα ζητούν το στοχαστή τους
Κι εκείνοι ανάξιοι κοιτούν.. ζητούν ανταμοιβή

Ονείρων, πεποιθήσεων διαγεγραμμένο μέλλον
Ένας κλοιός συμπτώσεων… νομοτελειακών
Ξεσκίζοντας τις σάρκες τους, όρθιοι παραμένουν
Κι οι άναρθροι φθόγγοι γίνονται τραγούδια ποιητών…