Κάποια βραδιά στης λογικής μου τη φαρέτρα
Μονάχα αίμα βρήκα. Κόκκινο. Ζεστό.
Αίμα που στένευε της ζήσης μου τα μέτρα
Υγρό που έπρεπε να πιω για να σωθώ…
Κοίταξα γύρω μου με φόβο κι αγωνία
Κι είδα μια μάνα να πενθεί ένα παιδί
Μια μαυροφόρα να στολίζει ένα κλουβί
Κι ένα πρεζόνι καθιστό σε μια γωνία
Σκέφτηκα… "πέθανα… είναι η κόλαση αυτή"
Κι άκουσα γύρω μου φωνές και φασαρία
Φώναζαν "Ζήτω μας! Συνήλθε το παιδί!"
Και μου ψιθύριζαν "αυτή ‘ναι η κοινωνία"
Μου παν προχώρα ή με πόδια ή χωρίς
Φύγε απ’ τα σύννεφα αυτή ‘ναι η αλήθεια
Μα θα κρατάω ζωντανά τα παραμύθια
Γιατί να φύγω θα ‘ναι πάντοτε νωρίς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου