Κρύψου!

Τρέμουν στις μνήμες οι στιγμές
Θολές της νύχτας οι ευχές
Τι ‘ναι μωρό μου οι προσμονές;
Ζωή που στάζει

Τρέχει νομίζεις ο καιρός
Δεν έχει πίσω λες σκυφτός
Κι εσύ του χρόνου οπαδός
Κι ας σε τρομάζει…

Ζεις με τ’ αρώματα του νου
Τέρας εσύ του θησαυρού
φυλάς ανάγκες του κορμιού
Θαρρείς αγιάζεις

Νύχια γαμψά και κοφτερά
προτάσσεις σ’ όποιον σε κοιτά
αν η ματιά του είναι γλυκιά
Γιατί σπαράζεις

Τρέμεις μην τύχει και φανεί
πως χρόνια τώρα η προσμονή
για ένα χάδι στην ψυχή
Σε κομματιάζει

Μόνος γιατρεύεις τον καιρό
Σημάδι η αγάπη στο μυαλό
Κόκκινο ρόδο μα μισό
Δε σου ταιριάζει

Κι αναριγάς στη σκέψη αν
τραφούν οι ανάγκες που πεινάν
Φύγουν οι μνήμες που πονάν
Με τι θα μοιάζει;

Έχει μια ασφάλεια η φυγή
Κρυψώνα βρίσκει η ενοχή
Κομμάτια αν κάνεις την ψυχή
Δε θα φωνάζει…

Τάσεις φυγής… έλξεις ζωής

Σε βολική απόσταση να ζούμε τη φυγή μας
Βαφτίζοντας την συντροφιά
Μόνοι μαζί… να είμαστε… να ζούμε τη στιγμή μας
Για να τρομάζει η μοναξιά

Κάθε σου βήμα έντεχνα το τέλος ζωγραφίζει
Τάσεις φυγής…
Μα η θεα μιας μπλε θάλασσας, το είναι σου γεμίζει
Έλξεις ζωής!

Στ’ όνειρο φώλιασε κρυφά η παιδική ζωή σου
Μα πού να πας;
Τα μάτια σου ορίζουνε τι θέλει η ψυχή σου
Και δε γερνάς...

Μα η νύχτα φεύγει… κι ο ήλιος έρχεται νωρίς
Αχ! τι ντροπή…
Κι αν τέτοιες ώρες, δεν έχεις τίποτα να πεις
Καταστροφή…!!!

Δυο φωνές

Είναι κι οι δυο τους μακρινές μα οικείες κι αγαπημένες
Διαμάχη αέναη θαρρείς… δε ζουν ξεχωριστά
Η μια έναν μπάλο τραγουδά θέλει ψυχές δεμένες
Κι η άλλη ανήλεα σκληρά τ’ άστρα πετροβολά

Μάνα τους είναι η σιωπή, η μια μαζί της κείται
Κι άλλη φεύγει μακριά φωνάζοντας βραχνά
Κι οι δυο τους όνειρα κρατούν, η μια τα ενθυμείται
Κι η άλλη με θράσος, με οργή, μ’ αίμα σφυροκοπά

Κι οι δυο τους έχουν σπιτικό κάποια κρυφή αγάπη
Αναθρεμμένο όνειρο που η ζωή κεντά
Η μια με χάδια και στοργή κρατά την αυταπάτη
Κι άλλη κόλπα ζόρικα κάνει και τη γελά

Η μια αγνά, καρτερικά τείνει λαβή στην άλλη
Η άλλη δίχως δισταγμό μάχαιρα την κερνά
Ω! ακριβή διαπίστωση, χάθηκε μεσ’ τη ζάλη
Ξέχασε πως χωρίς τη μια, κι η άλλη ξεψυχά…