Οι μέρες μου λευκός καμβάς κι εγώ ζωγράφος
Με την παλέτα μου στεγνή και καθαρή
Συλλέγω χρώματα από κάθε λογής πάθος
Λέξεις κι αρώματα από κάθε μου στιγμή
Κόκκινο άλικο απ’ του έρωτα τη γεύση
Άσπρο και φως από το γέλιο των παιδιών
Μπλε καθαρό απ’ των ονείρων μου τη σκέψη
καφέ και πείσμα από τις μνήμες των καημών
Μωβ λουλακί απ’ της γιαγιάς τα παραμύθια
Ροζ και αγάπη απ’ της μάνας τη λαλιά
Πράσινο σκούρο απ’ ενός γέρου την αλήθεια
Πορτοκαλί από μια έρμη ακρογιαλιά
Παίρνω τις νότες απ’ των άστρων την πορεία
Παίρνω το τέμπο απ’ της βραδιάς τη μουσική
Δύναμη παίρνω απ’ του φιλιού την αναρχία
Και ξεκινώ να ζωγραφίσω τη ζωή…
5 σχόλια:
κάπου σε ξέρω....
φιλιά στον Γιάννη!
καλώστο! Του τα 'δωσα ;)
Ωραίο θέμα. Η απουσία ρημάτων το μετατρέπει σε λυρικότροπο κομμάτι.
Καλωσορισες Ωριωνα :)
Σ'ευχαριστω πολυ!
Αληθινή και ζωντανή ζωγραφιά φτιάχνεις, μια και απ’ της ζωής τα χρώματα τον καμβά σου συνθέτεις…
Καλό ξημέρωμα..
Δημοσίευση σχολίου