Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Οι τέμπερες της ζωής

Οι μέρες μου λευκός καμβάς κι εγώ ζωγράφος
Με την παλέτα μου στεγνή και καθαρή
Συλλέγω χρώματα από κάθε λογής πάθος
Λέξεις κι αρώματα από κάθε μου στιγμή

Κόκκινο άλικο απ’ του έρωτα τη γεύση
Άσπρο και φως από το γέλιο των παιδιών
Μπλε καθαρό απ’ των ονείρων μου τη σκέψη
καφέ και πείσμα από τις μνήμες των καημών

Μωβ λουλακί απ’ της γιαγιάς τα παραμύθια
Ροζ και αγάπη απ’ της μάνας τη λαλιά
Πράσινο σκούρο απ’ ενός γέρου την αλήθεια
Πορτοκαλί από μια έρμη ακρογιαλιά

Παίρνω τις νότες απ’ των άστρων την πορεία
Παίρνω το τέμπο απ’ της βραδιάς τη μουσική
Δύναμη παίρνω απ’ του φιλιού την αναρχία
Και ξεκινώ να ζωγραφίσω τη ζωή…

5 σχόλια:

Ευτυχία είπε...

κάπου σε ξέρω....

φιλιά στον Γιάννη!

argentina είπε...

καλώστο! Του τα 'δωσα ;)

Ίωνας είπε...

Ωραίο θέμα. Η απουσία ρημάτων το μετατρέπει σε λυρικότροπο κομμάτι.

argentina είπε...

Καλωσορισες Ωριωνα :)
Σ'ευχαριστω πολυ!

Nefelovatis είπε...

Αληθινή και ζωντανή ζωγραφιά φτιάχνεις, μια και απ’ της ζωής τα χρώματα τον καμβά σου συνθέτεις…
Καλό ξημέρωμα..