Έλεγες ναι μα όχι φώναζε η ψυχή σου
Τρελές πυξίδες δείχναν όλες τη σιωπή
Που κάπου χάθηκε τη νύχτα σαν παιδί
Που αναζητούσε μόνο αλήθεια απ’ τη φωνή σου
Άνετα κάθισες ζωή να ζωγραφίσεις
Θύμησες κι όνειρα πιασμένα σε χορό
Δεν ξεχωρίζει πια αλάτι απ’ το νερό
Θαρρείς μπορείς της γης τη ρότα να ορίσεις
Μα δε βολεύεσαι κινείσαι συνεχώς
Κάτι στο έργο που κοιτάς σ’ αναστατώνει
Πάλι τα θέλω σου θα κρύψεις στο σεντόνι
Και περιμένεις τη ζωή στα προσεχώς…
Κοιτάζεις γύρω και μιλάς με το φεγγάρι
Πάλι σκαρώνει ο νους παράξενα παιχνίδια
Η σκέψη δίοδος προς τ’ αστρικά ταξίδια
Μα στη στροφή κόκκινο δείχνει το φανάρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου