Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Κρύψου!

Τρέμουν στις μνήμες οι στιγμές
Θολές της νύχτας οι ευχές
Τι ‘ναι μωρό μου οι προσμονές;
Ζωή που στάζει

Τρέχει νομίζεις ο καιρός
Δεν έχει πίσω λες σκυφτός
Κι εσύ του χρόνου οπαδός
Κι ας σε τρομάζει…

Ζεις με τ’ αρώματα του νου
Τέρας εσύ του θησαυρού
φυλάς ανάγκες του κορμιού
Θαρρείς αγιάζεις

Νύχια γαμψά και κοφτερά
προτάσσεις σ’ όποιον σε κοιτά
αν η ματιά του είναι γλυκιά
Γιατί σπαράζεις

Τρέμεις μην τύχει και φανεί
πως χρόνια τώρα η προσμονή
για ένα χάδι στην ψυχή
Σε κομματιάζει

Μόνος γιατρεύεις τον καιρό
Σημάδι η αγάπη στο μυαλό
Κόκκινο ρόδο μα μισό
Δε σου ταιριάζει

Κι αναριγάς στη σκέψη αν
τραφούν οι ανάγκες που πεινάν
Φύγουν οι μνήμες που πονάν
Με τι θα μοιάζει;

Έχει μια ασφάλεια η φυγή
Κρυψώνα βρίσκει η ενοχή
Κομμάτια αν κάνεις την ψυχή
Δε θα φωνάζει…

2 σχόλια:

Black_BattleDragon είπε...

Αχ αυτοι οι παλιοί πόνοι...πόσο οικείοι και πόσο σφιχτά τους κρατάμε στην αγκαλιά μας...σίγουροι ότι άμα τους αφήσουμε να φύγουν, καινούργιοι πιο δυνατοί θα 'ρθούνε ή κάποιο ακόμα όνειρό μας θα χάσουμε. Πολύ όμορφοι στίχοι Κατερίνα για ένα τόσο επώδυνο μα αγαπημένο θέμα όλων μας τελικά.
Μου θύμισαν την "γειτονιά μου"...η οποία τελειώνει...


Όλα μοιάζουν λυπημένα
στην δικιά μου γειτονιά,
γκρίζα χρώματα…παραπονεμένα,
σίδερο που την ψυχή μου
πυρωμένο διαπερνά.

Κι όμως εκείνη κάθε βράδυ
η καρδιά μου λαχταρά,
γνώριμα, σκοτεινά σοκάκια,
που δεν με φοβίζουν πια.


Να 'σαι καλά κυρία Αργεντινή :)) και έχεις τις ευχές μου για ένα όμορφο ξημέρωμα!!!

Υ.Γ Όσο για το πώς ξέρω το όνομα σου...θυμίσου μία συζήτηση που είχες στο φατσοβιβλίο σήμερα με το human GPS όπως με είπε το Μαράκι!:))))

amFenster είπε...

Καλώς σε βρήκα! Feels like home... Δεν έχεις ιδέα πόσο!!!